-To zadzwoń, a ja ogarnę może taksówkę-odparł chłopak. Wyjęłam z torby telefon i wybrałam numer do mamy.
-Alice? I co ci się stało?-usłyszałam z telefonu głos matki.
-Wszystko dobrze, mówiłam przecież, że nic mi nie jest-odparłam.
-Ale na pewno? Jak to się właściwie stało?
-Nie mam pojęcia, jakiś kot czy pies czy coś innego przebiegło mi przed samochodem-wyjaśniłam.
-Aha, a co teraz zamierzasz?
-Jack właśnie załatwia nam taksówkę do domu. Wcześniej mówił coś, że tata załatwił chyba już sprawę z samochodem, tak?-zapytałam.
-Tak, tak, jak tylko się o tym dowiedział, to zadzwonił do swojego mechanika i on już zabrał auto. Ale może w takim razie wpadniecie do nas?-spytała moja mama.
-Właściwie to chyba nie widzę przeciwwskazań-odparłam, po czym dla pewności zapytałam się Jack'owi, co o tym myśli. Po moim "wypadku" chłopak zadzwonił do swojego szefa i poprosił o dzień wolny. Biorąc pod uwagę jego ostatni sukces, dziwne byłoby, gdyby go nie dostał. W każdym razie, Jack nie miał nic przeciwko, co też zaraz przekazałam swojej mamie.
-W takim razie będziemy za jakieś pół godziny-dodałam, po czym pożegnałam się. Jack i ja odczekaliśmy jeszcze kilka minut, aż zjawiła się zamówiona przez niego taksówka. Wsiedliśmy do niej i pojechaliśmy prosto do mojej mamy.
~*~
-Tacie niestety nie udało się zwolnić z pracy...-powiedziała moja mama, prowadząc nas za sobą do salonu.
-I dobrze. Po co miał się zwalniać, skoro nic mi się nie stało?-spytałam z uśmiechem.
-Ale mogło-odparła z powagą moja mama.
-Ale nie stało-powiedziałam. Mama jedynie westchnęła.
-I całe szczęście-dodała.
-A najdziwniejsze jest to, że u nas na osiedlu nie można trzymać zwierząt, więc sam nie wiem, skąd tam miałby się wziąć nawet bezdomny zwierzak?-powiedział Jack.
-To naprawdę dziwne. Ale nie ma co nad tym teraz myśleć. Napijecie się czegoś? Albo coś zjecie?-zapytała moja mama.
-Ja bym wypiła kawę-powiedziałam.
-Podpisuję się pod tym obiema rękami-dodał Jack.
-Ok, w takim razie łącznie trzy kawy. Ale musicie też coś zjeść, na szczęście wczoraj upiekłam ciasto i jeszcze trochę zostało-odparła moja mama, po czym zniknęła w kuchni. Dziesięć minut później cała nasza trójka siedziała przy stoliku i każde miało przy sobie filiżankę z kawą oraz talerzyk z kawałkiem ciasta.
-A wiesz może, co dokładnie tata załatwił z tym samochodem?-spytałam.
-Oddał go swojemu mechanikowi. Ale podał mu też twój numer, żeby w razie czego mógł się skontaktować bezpośrednio z tobą. W końcu kto jak kto, ale on wie, jak bardzo nie lubisz, kiedy ktoś załatwia coś za ciebie-odparła mama.
-Dokładnie. Jestem wdzięczna za pomoc, ale nawet z tym mechanikiem według mnie to przesada. W końcu dałabym sobie radę sama, nie jestem ułomna!-zawołałam, po czym zaśmiałam się.
-Oj weź, nikt tak nie uważa-powiedziała moja mama.
-Spokojnie, ja tylko żartuję-odparłam z uśmiechem.
-Zosia-samosia. Nawet cukiernię ogarnia sama-powiedział Jack.
-A ty po czyjej jesteś stronie?-spytałam.
-Po swojej-odparł z uśmiechem. Po raz nie wiem już który odkąd się poznaliśmy miałam ochotę jednocześnie przytulić go i uderzyć. Ostatecznie jednak pokręciłam tylko z niedowierzaniem głową.
~*~
Tata wrócił po południu. Udało nam się jeszcze chwilę porozmawiać, po czym Jack i ja musieliśmy wracać. Oczywiście mojemu tacie uaktywniła się jego "tacierzyńska nadwrażliwość" i zaproponował nawet zostanie nam na noc, tyle że my nie mieliśmy przy sobie nawet ubrań na następny dzień, a Jack przecież szedł do pracy. Tak więc ta opcja dość szybko odpadła. Pożegnaliśmy się i wróciliśmy do domu, ale tym razem odwiózł nas mój tata.
-To był niesamowicie ekscytujący dzień. Pełen niespodzianek-powiedział Jack, rozbierając się.
-Jakich niby niespodzianek?-spytałam.
-No, najpierw dość niemiła, czyli twój wypadek, potem wizyta u twoich rodziców...
-Też dość niemiła niespodzianka? Wizyta u przyszłych teściów?-spytałam z ironicznym uśmiechem.
-Ja tego wcale nie powiedziałem-odparł chłopak. Chwilę później zniknął w łazience.
-Ale tak na pewno pomyślałeś!-zawołałam i zaśmiałam się.
-Tego nie wiesz!-odparł. Po kilku minutach Jack wyszedł z łazienki, w samych spodniach od piżamy i z mokrymi włosami.
-Wiem o tobie wszystko!-zawołałam, po czym doskoczyłam do niego i, nie mogąc się powstrzymać, poczochrałam go jak niesforne dziecko. W odpowiedzi Jack zaśmiał się, a chwilę później chwycił moją rękę, dość mocno, tak, że nie mogłam nią ruszyć. Potem popatrzył na mnie długo i uważnie, a ja to spojrzenie odwzajemniłam. Chłopak uśmiechał się, a w jednym jego policzku zrobił się słodki dołek.
-Kocham cię. Dobrze, że nic ci się nie stało-powiedział, po czym złożył na moich ustach długi i słodki pocałunek.
~*~
Ledwo przyłożyłam głowę do poduszki, od razu zasnęłam. Ale to nie było takie miłe, powolne usypianie, jak gdybyś spał na statku, a do snu kołysałyby cię morskie fale. To było takie uśnięcie, jakby ktoś wziął moją świadomość i wrzucił ją do wielkiej, czarnej dziury na czas mojego snu. I w tej dziurze działy się przedziwne rzeczy, jak to we śnie bywa. Latały jakieś drzewa, ktoś coś krzyczał, w oddali coś dzwoniło, a gdzieś z boku dolatywał mnie dźwięk gitary. Szłam ulicą swojego miasta, ale wszystko było zupełnie inne. Szybko zdałam sobie sprawę, że jestem na jego drugim końcu. Coś podpowiadało mi, że muszę wrócić do domu, ale na pieszo. Nigdzie nie było widać samochodów czy autobusów, nawet ludzi, więc być może moja podświadomość uznała, że taksówek i innych pojazdów już nie ma i muszę zasuwać z buta. Tak więc zaczęłam iść przed siebie. Jednak mimo że wokół nie było praktycznie żywej duszy (jeśli chodzi i ludzi), ruchy był ogromny. Raz musiałam nawet zrobić unik, aby nie znokautowała mnie lecąca krowa. Patrzyłam na to wszystko w totalnym osłupieniu, jednocześnie czułam się...jakoś dziwnie. No tak, nie co dzień widzi się różowe chmury, latające zwierzęta i instrumenty grające same z siebie albo śpiewające kwiaty, ale jednak czułam, że to "dziwne uczucie" nie dotyczy tego wszystkiego. Sama nie wiem, jak długo tak szłam, raz po raz przystając i przypatrując się domom, sklepom, innym budynkom, roślinom, zwierzętom. Wszystko tutaj było zupełnie pomieszane! W pewnym momencie weszłam na ulicę, nie rozglądając się nawet, w końcu nie było tam żadnych samochodów, a to był sen, więc co złego mogło mnie spotkać? Odpowiedź jest prosta" WSZYSTKO. Tym bardziej, że nagle znikąd jednak pojawił się tam samochód. Z okna po stronie kierowcy, ku mojemu zaskoczeniu, wychylił się jakiś mężczyzna, którego twarz była dla mnie niewidoczna.
-UWAŻAJ!-zawołał, co jednak było już niepotrzebne, a przede wszystkim spóźnione, gdyż uderzył prosto we mnie, z całą siłą! Sama nie wiem, co wtedy czułam albo myślałam, wiedziałam tylko, że cieszę się, iż nic mnie nie boli. Przeleciałam dosłownie kilka metrów, po czym spadłam na ziemię jak bezwładna kukła. Chwilę tak leżałam, zła na cały świat, a w szczególności na tego kierowcę. Ja? Ja miałam uważać, podczas gdy to on gnał jak opętany? I zamiast użyć klaksonu czy czegoś, to wychylił się do mnie z auta i po prostu krzyczał, że mam uważać?-myślałam niesamowicie zła. Z tego wszystkiego zaczęło mi dzwonić w uszach, a przynajmniej tak mi się wydawało. Byłam strasznie zdenerwowana i dopiero po chwili ochłonęłam na tyle, aby ów słyszany przeze mnie dźwięk zaczął mi coś przypominać. Dzwonienie, a właściwie nie tylko ono, bo i wszystkie inne dźwięki jakby połączyły się, zharmonizowały ze sobą nawzajem i przybrały kształt jednego, niewyraźnego słowa. Skupiłam się najbardziej jak mogłam na tym, aby je zrozumieć. Świat mojego snu, łącznie z kierowcą, który mnie potrącił, przestał dla mnie istnieć, nie licząc jedynie tego słowa, które chciałam usłyszeć i zrozumieć. W końcu, gdzieś na pograniczu świadomości zaczęło się ono materializować, powoli, niczym skraplająca się niespiesznie para wodna.
-Uwaaażaaj...uważaaj...uważaj...uważaaj...uważaj...uważaj...uważaj uważaj!
~*~
Zbudziłam się nagle, od razu podrywając się do pozycji siedzącej. W głowie nadal mi szumiało i miałam wrażenie, że ktoś ciągle szepcze mi do ucha to słowo. Oparłam głowę na ręce, starając się jakoś uspokoić. Wtem doświadczyłam jakiegoś dziwnego uczucia... Najpierw poczułam się trochę słabo, a potem ta słabość jakby przewędrowała przez moje ciało i zatrzymała się w okolicach żołądka...brzmię teraz zapewne jak niespełniona poetka, ale ja tak to właśnie poczułam. Przez chwilę myślałam, że to nadal skutek tego dziwnego snu, ale po chwili dotarło do mnie, na co się zapowiada. Szybko wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam prosto do łazienki. Uklęknęłam przed toaletą, podniosłam klapę i spędziłam kilka chwil, męcząc się z nudnościami, po czym puściłam soczystego pawia. A kiedy już byłam pewna, że jest po wszystkim, spuściłam wodę, opuściłam klapę i usiadłam na niej na chwilę. Potrzebowałam kilku minut, aby dojść do siebie. Głowa trochę mi pulsowała, i nie byłam już pewna, czy to nadal efekt dziwacznego snu, czy po prostu oznaka jakieś choroby? A może i sam sen spowodowany był gorączką lub ogólnym osłabieniem? W końcu znalazłam w sobie siłę, aby wstać, doprowadzić się do względnego porządku i wrócić do sypialni po ubrania. Tam natknęłam się na Jack'a, który, jak się okazało, uszykował dla nas śniadanie i chciał mi je przynieść do łóżka, tyle że mnie już w łóżku nie było...
-Jesteś naprawdę kochany-powiedziałam z lekkim uśmiechem.
-Drobiazg. A czy coś się stało? Wyglądasz dość niewyraźnie-odparł, przypatrując mi się uważnie i z troską.
-I prawdę mówiąc tak też się czuję. Więc wybacz, ale chyba nie skuszę się dziś na te rarytasy. Mój żołądek już od rana się buntuje-powiedziałam.
-To niedobrze. To bardzo niedobrze-odparł Jack.-Może to jakiś skutek tego wypadku, tylko objawia się dopiero teraz?-dodał po chwili.
-Wątpię-odparłam, po czym odwróciłam się w stronę komody, aby wyjąć z niej świeżą bieliznę.
-Ale nie możesz być tego pewna-odparł chłopak.
-Niby nie, ale sam pomyśl, to by nie miało sensu-powiedziałam.
-Może i masz rację...Co nie zmienia faktu, że musisz teraz na siebie szczególnie uważać...ja muszę na ciebie szczególnie uważać-powiedział Jack. Odwróciłam się do niego z lekko ironicznym uśmiechem.
-Sama potrafię o siebie zadbać-odparłam.
-Oj weź, nie bądź taka! Przecież wiesz, że jesteś moim największym skarbem!-zawołał Jack.
-I pewnie zamierzasz zamknąć mnie w starej skrzyni, zakopać gdzieś na bezludnej wyspie i zaznaczyć to miejsce wielkim "X" na jakiejś mapie?-spytałam.
-Może...-odparł mój narzeczony, po czym uśmiechnął się. Następnie odwrócił się do stolika, wziął z niego kubek i podszedł do mnie.-To chociaż napij się herbaty, to ci na pewno dobrze zrobi-dodał.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz